Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2008

μαύρο χιούμορ


Η μονομερής διακήρυξη της ανεξαρτησίας του «προτεκτοράτου» Κοσσυφοπεδίου ήρθε με δύο δεκαετίες καθυστέρηση. Ήταν ακόμα ισχυρό κράτος στον προθάλαμο του ανατολικού μπλοκ η Γιουγκοσλαβία, όταν ξέσπασαν τα πρώτα επεισόδια στο Κόσσοβο, τέλη της δεκαετίας του 80. Τότε δεν υπήρχε ούτε ένας Γιουγκοσλάβος που να μπορούσε να διανοηθεί, ότι δύο δεκαετίες αργότερα, η χώρα του των 22 εκατομμυρίων κατοίκων, που εκτεινόταν από τα ιταλικά και τα αυστριακά μέχρι τα ελληνικά, τα βουλγαρικά και τα αλβανικά σύνορα δεν θα ήταν μια από τις μεγαλύτερες στα Βαλκάνια, η πιο ισχυρή οικονομικά και στρατιωτικά, το πολυσυλλεκτικό έθνος που είχε διασφαλίσει αρμονική διαβίωση.Η Γιουγκοσλαβία ήταν στη χαραυγή της κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ η μία και μοναδική βαλκανική χώρα που προσδοκούσε να επωφεληθεί από τις αλλαγές στις ψυχροπολεμικές ισορροπίες, που είχαν αρχίσει να γίνονται ορατές στην Ευρώπη: Ήταν η χώρα που είχε εκτεταμένες (σε σύγκριση με το «μπλοκ») οικονομικές συναλλαγές με τη Δύση, έχοντας διατηρήσει σχετική αυτονομία από τη σοβιετική επιρροή. Μια χώρα με τεράστιο φυσικό πλούτο, με βαριά «ειρηνική» βιομηχανία (όπως ο τουρισμός και η αυτοκινητοβιομηχανία), με στοιχειώδη αγορά και εμπόριο, όταν υπήρχαν ακόμη «δελτία» στη γειτονιά της. Με μία επίσης στοιχειώδη λειτουργία των αντιπροσωπευτικών δημοκρατικών θεσμών, με αξιόλογη τέχνη και πολιτιστική παράδοση, με κάποιες ελευθερίες θρησκευτικής πίστης και λατρείας. Θεωρητικά έδειχνε να είναι η μοναδική, πέραν της Ανατολικής Γερμανίας, χώρα, που είχε τη δυνατότητα να προσεγγίσει τη Δύση. Ασφαλώς τότε ανάλογα οράματα δεν υπήρχαν στην ανατολική Ευρώπη.Είχε όμως μέσα της μια βαθιά πληγή. Μία έξωθεν επιβεβλημένη πολυεθνική σύνθεση, που λειτουργούσε για τη χώρα διαβρωτικά, αλλά υπόγεια. Φτωχές μειονότητες, ομάδες που μόλις που θυμούνταν ότι ανήκουν στην ίδια εθνότητα (και επρόκειτο με τη βοήθεια της ξένης προπαγάνδας να ανακαλύψουν σύντομα ότι πρέσβευαν και διαφορετική θρησκεία), ώριμες να αρπάξουν το χέρι που θα τους προσέφερε ισχυρή προστασία και το όνειρο μιας καλύτερης ζωής.Ο σπόρος της διάσπασης δεν ήταν φρέσκος όταν φύτρωσε στα τέλη της δεκαετίας του 80. Οι πρώτες προσπάθειες καλλιεργήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 30, από τους Κροάτες που ήθελαν να συναντήσουν τους φασίστες αδελφούς τους.Ακόμα πάντως και όταν το τείχος έπεφτε στο Βερολίνο, κανείς δεν πίστευε ότι η ισχυρή Γιουγκοσλαβική ομοσπονδία κινδύνευε. Ο χάρτης της Μεγάλης Αλβανίας αντιμετωπιζόταν σαν ανέκδοτο, που έκανε ακόμα και μαθητές σχολείου να μειδιούν. Το Κοσσυφοπέδιο ή Κόσσοβο ήταν ξεχασμένη λέξη στο λεξιλόγιο της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Η Κροατία ήταν αρκετά συνδεδεμένη με το γερμανικό επεκτατισμό του Πολέμου, που ουδείς στην Ευρώπη ενδιαφερόταν να δώσει διέξοδο στο δικό της αλυτρωτισμό. Ελάχιστοι δε, δυτικοί, γνώριζαν άλλη έννοια του ονόματος «Μακεδονία», πέραν της ιστορικής, που παρέπεμπε στο αρχαιοελληνικό βασίλειο από το οποίο σώζονται οι θησαυροί του Φίλιππου (για τους περιηγητές αρχαιολογικών μνημείων) και ο θρύλος του στρατηλάτη Αλέξανδρου (για τους διαβασμένους).Αυτά που ακολούθησαν στην απροσδόκητη και ραγδαία ιστορική εξέλιξη δεν μπορούσαν να προβλεφθούν ούτε από τα πιο νοσηρά μυαλά. Μπορούσαν μόνον να οργανωθούν καλά από την υπερφίαλη υπερδύναμη, που την ίδια εποχή αναζητούσε διακαώς έναν νέο εχθρό, έναν σύγχρονο διεθνοπολιτικό ρόλο, ένα ανάχωμα στην ισχυροποιούμενη Ευρώπη και ένα μέτωπο πολεμικών ανταποκρίσεων για το CNN για να αισθάνονται ικανοποιημένοι και ασφαλείς οι φορολογούμενοι στο Άινταχο...Δύο δεκαετίες αργότερα η Κροατία έχει βρει τη θαλπωρή του γερμανικού εναγκαλισμού στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι «Μακεδόνες» έχουν καταλάβει τα λόμπι της Ουάσινγκτον και πουλώντας το κορμί της παρθένας οικονομίας τους (και όχι μόνο) πατάνε πόδι για να γράψουν στα σλάβικα τη συνέχεια της ιστορίας του Αλέξανδρου και να αρχίσουν να διεκδικούν τα χρυσά οστεοφυλάκια της Βεργίνας, σαν τους Έλληνες που διεκδικούν την επιστροφή των κλεμμένων μαρμάρων του Παρθενώνα. Ο δε χάρτης της Μεγάλης Αλβανίας αρχίζει να σχηματίζεται καθαρά και φαντάζει απροκάλυπτα προκλητικός στις τηλεοπτικές οθόνες, εξάπτοντας τη φαντασία των απανταχού αλβανόφωνων.Οι ειδήσεις έχουν γίνει ανέκδοτο.Μαύρο χιούμορ, για όσους δεν είχαν υπολογίσει στην αποτελεσματικότητα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, που βρήκε στα συντρίμμια του Βερολινέζικου τείχους την ευκαιρία να σπείρει με προτεκτοράτα τα ανατολικό υπογάστριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Μαύρο χιούμορ, για όσους δεν είχαν υπολογίσει την αποτελεσματικότητα της σκοπιανής προπαγάνδας.Μαύρο χιούμορ, για όσους δεν είχαν δει την Τουρκία να τρίβει τα χέρια της όταν άνοιγαν νέες σφαίρες επιρροής, που μπορούσε με ευκολία να ανοίξει στα παγκοσμιοποιημένα Βαλκάνια, με το κλειδί της μουσουλμανικής πίστης.Μαύρο χιούμορ, για τους Έλληνες που αναλώθηκαν σε διπλωματικά αδιέξοδα και σε μεταμοντέρνα σχέδια οικονομικού επεκτατισμού, αποδεικνύοντας ότι δεν έμαθαν τίποτα από την ιστορία τους: Ούτε πώς λύνονται οι γόρδιοι δεσμοί, ούτε πως καταρρέουν τα Βυζάντια, ούτε πώς αλλάζει χέρια ο πλούτος και στρατόπεδο οι σύμμαχοι.Το μάθημα που παραδίδεται στη σημερινή τάξη ιστορίας έχει τίτλο «πώς συρρικνώνονται τα έθνη». Η περίπτωση της Ελλάδας διδάσκεται στον επίλογο...


Στους χειμμάρους της εξέλιξης, μόνον τα συμπαγή βράχια αντέχουν την ορμή. Τα πετραδάκια, η άμμος και τα ξερά φύλλα παρασύρονται, σε άγνωστη κατάληξη...

5 σχόλια:

Urfurslaag είπε...

χμμμ ναι εεεε χμ έχει ένα σοβαρό πρόβλημα η ανάλυσή σου. Είναι υπερβολικά τέλεια.
:-)

ratko είπε...

Σε ευχαριστώ Urfus για τα καλά σου λόγια. Και για το γενικότερο ενδιαφέρον που επιδεικνύεις για το στρατηγό...

Urfurslaag είπε...

Στρατηγέ ίσως σε αφορά http://prezatv.blogspot.com/2008/02/to-2007-4200000euro-k.html

ο συγκεκριμένος μπλογκερ ειναι μεσα στους 5 δημοφιλέστερους της μπλογκοσφαιρας

ou ming είπε...

Μα εσάς κάπου σας ξέρω.

Urfurslaag είπε...

και η πρώτη σας πρόσκληση σε μπλογκοπαίνιδο